"ปัญหาความรุนแรงที่เกิดขึ้น เนื่องจากเราเข้าใจผิดว่า การใช้ความรุนแรงเป็นอำนาจที่สามารถควบคุมหรือบังคับผู้อื่นให้ทำตามความอยากปรารถนาของเราได้ ซึ่งมีการแสดงออกมาหลายรูปแบบ ทั้งความรุนแรงต่อจิตใจ ต่อร่างกาย หรือพฤติกรรมอื่นๆ เช่น การบังคับ ข่มขู่ กักขัง หน่วงเหนี่ยวอิสรภาพ
ในสังคมส่วนใหญ่ลงความเห็นว่า สาเหตุที่ส่งผลต่อพฤติกรรมความรุนแรงเกิดจากสิ่งแวดล้อมรอบข้าง ทั้งการเลี้ยงดูจากครอบครัวในวัยเด็ก การเงิน เศรษฐกิจ สังคม การเมือง และอื่นๆ ทำให้คนเหล่านี้ขาดความรัก ขาดความอบอุ่น และความเข้าใจ จำเป็นต้องแสวงหาสิ่งพึ่งพิงต่างๆ และเมื่อไม่ได้มาในสิ่งนั้น ความรุนแรงจึงถือเป็นตัวบังคับ ควบคุม คุกคาม บุคคลอื่นในทันที 
จากเหตุผลข้างต้นจะเห็นได้ชัดว่า สาเหตุหลักของความรุนแรงนั้น เกิดจากการขาดคุณสมบัติพื้นฐานของมนุษย์ นั่นคือ ความรัก และความปรารถนาดี เมื่อมนุษย์คิดว่าตนเองกำลังจะสูญเสียความรักย่อมเกิด ความกลัว จึงแสวงหาเพื่อให้ได้มาในสิ่งนั้นโดยไม่คำนึงถึงคุณค่า ความดี จากคุณสมบัติพื้นฐานของตนเอง เมื่อมนุษย์ไม่สามารถจดจำและรู้จักตนเองได้อย่างแท้จริง มนุษย์ก็ไม่สามารถแก้ปัญหาความรุนแรงด้วยคุณธรรมความดีของตนเอง
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อกล่าวถึงความรักที่ขาดหายไป ต้องกลับมาเริ่มจากภายใน เมื่อเราเกิดความรักต่อตนเอง จึงมีความเข้าใจในพฤติกรรมที่ทำให้เข้าใจผู้อื่นอย่างที่เขาเป็น มีการยอมรับด้วยความเข้าใจและไว้วางใจทั้งในตัวเราเองและบุคคลอื่น โดยไม่ต้องบังคับ ควบคุม และคุกคามผู้ใดในที่สุด
ผู้นั้นย่อมสามารถดึงคุณสมบัติภายในที่ดีงามออกมาใช้ในชีวิตประจำวันได้เพื่อยุติความรุนแรงทุกรูปแบบด้วยความเข้าใจว่ามนุษย์ทุกคนล้วนมีธรรมชาติภายในที่ต้องการเห็นความดีของตนเองและของผู้อื่นด้วยเช่นกัน" (หนูหนึ่ง) 
“เมื่อพิธีเปิดงานลดความรุนแรงก้าวร้าวต่อเด็กและสตรีเริ่มขึ้น ทุกคนต่างฝ่ายต่างใช้เสียงกันอย่างเต็มที่ทั้งพูดคุยและประชาสัมพันธ์ มีความวุ่นวายสับสน อึกทึกครึกโครมอยู่ตลอดเวลา มาถึงบูธมูลนิธิบราห์มา กุมารี ราชาโยคะ พี่น้องทางจิต 7 ท่าน ต่างสร้างบรรยากาศจากกระแสของความสงบนิ่ง ด้วยใบหน้า แววตา ที่สดชื่นแจ่มใส เตรียมพร้อมให้ทานความรู้ของสัจจะที่จะนำไปสู่การใช้ชีวิตที่มีความสงบสุขทั้งกับตนเองและคนรอบข้างได้อย่างเป็นธรรมชาติและกลมกลืนในสังคม ในความสงบเงียบเท่านั้นที่สัจจะสามารถดึงพลังอำนาจจากการปกครองตนเองขึ้นมาหนุนนำคุณธรรม ความดีที่เป็น ธรรมชาติดั้งเดิมของทุกคน อันเป็นกระบวนการขจัดปีศาจร้ายที่อยู่คู่กับเรามานานออกไปให้คงอยู่เพียงเราคือดวงวิญญาณบุญเท่านั้น แล้วเราจะใช้ชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ได้อย่างสงบสุข เป็นอมตะนิรันดร ในงานวันนั้นที่บูธมีผู้สนใจรับความรู้และทำกิจกรรมคุณธรรมเป็นจำนวนมากในบรรยากาศที่มีความสุข” (พี่แหม่ม) 
ขอส่งท้ายปีเก่า...ด้วยการรื้อฟื้นความจำที่มีค่า จากโครงการนานาชาติที่บราห์มา กุมารี มหาวิทยาลัยทางจิตของโลกได้รับการแต่งตั้งจากองค์การศึกษา วิทยาศาสตร์ และวัฒนธรรมแห่งสหประชาชาติ(UNESCO) ให้เป็น “ผู้นำสาสน์ สำหรับคำประกาศปี 2000” (Messenger for Manifesto 2000) เพื่อวัฒนธรรมสันติภาพและความไม่รุนแรง
ขอให้สัจจะชี้นำทาง... ผู้รักสันติ มีสำนึกรู้ในการชี้นำชีวิตด้วย ‘ความจริงแท้’ ที่มาจากความสามารถในการแยกแยะว่าอะไรถูก-ผิด สัจจะคือ สิ่งที่ไม่มีวันแปรเปลี่ยน รวมถึง ตัวฉัน : ฉันคือใคร และทำไมฉันจึงอยู่ ณ ที่นี่ ...ฉันคือชีวิตทางจิต ที่คงอยู่นิจนิรันดร์ และเป็นอมตะ ...ฉันอยู่ ณ ที่นี่ เพื่อสร้างชีวิต และเรื่องราวที่พิเศษสุดของตนเองในช่วงเวลานี้ หากเราไม่มีความหลงทะนงและไม่พยายามจะเป็นใครบางคน เราจะสร้างชีวิตในความสงบและความรัก เราจะรู้สึกถึงความสุขสันต์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุด เวลาของการให้ของขวัญแห่งสัจจะ คือเวลาที่เราเป็นตัวของตัวเองที่จริงแท้ ไม่มีอะไรต้องซ่อนเร้น โปร่งใส เปิดใจตลอดเวลา ต่อทุกคน ในสถานการณ์ปัจจุบันที่สังคมและโลกมีปัญหา ความก้าวร้าวรุนแรงเพิ่มขึ้น จิตวิญญาณของความรับผิดชอบต่อสภาพจิตของตนได้วนกลับมาถามทุกคนว่า ท่านเคยโต้แย้งหรือไม่? การโต้แย้งแสดงถึงการมีความคิดเห็น ที่มีความเชื่อเป็นหัวใจ เหตุใดความเชื่อของผู้อื่นจึงคุกคามเรา? เพราะเรายึดมั่นในความเชื่อของตนเอง ซึ่งถือเป็นเอกลักษณ์ประจำตัว จึงรู้สึกว่าความเชื่อของผู้อื่นคือการจู่โจม เราป้องกันตัวหรือตอบโต้ด้วยความกลัวและความก้าวร้าว จนเกิดความทุกข์ทางอารมณ์ หลายคนเข้ามาเจรจาแบบติดอาวุธครบครันด้วยเหตุผลต่างๆ เตรียมปกป้องความเชื่อของตน และพร้อมที่จะรบรา เราอาจปลดอาวุธของเขาได้เพียงพูดว่า “น่าสนใจในสิ่งที่คุณเห็น ไม่แน่ใจว่าจะเห็นด้วย แต่ก็สามารถเข้าใจว่าคุณเห็นอะไร?” แต่ถ้าเราเห็นว่าเราสามารถที่จะทำเช่นนั้น เพราะเชื่อว่าเราถูกต้องและต้องการพิสูจน์ว่า ‘เธอผิด’ เพราะเมื่อเราเป็นผ่ายถูกเรารู้สึกเป็นสุข ...รู้สึกเหนือกว่า ซึ่งเป็นวิธีที่ดีที่สุดที่จะหลีกเลี่ยงความรู้สึกด้อยกว่า ดังนั้นการเป็นฝ่ายถูก เป็นปมเด่น และเป็นสุขจึงเป็นเรื่องเดียวกัน ทั้งๆ ที่ ไม่ใช่ความสุขที่แท้จริง เพราะในหนทางของการพยายามพิสูจน์ความถูกต้อง เราตึงเครียดและโกรธเคืองที่ผู้อื่นไม่เข้าใจ ไม่รับรู้ว่าเราถูก เราไม่ยอมแพ้ในการโต้แย้งเพราะกลัวเสียหน้า และแล้วจึงมีผู้ที่ตั้งหน้าตั้งตาโต้แย้งโดยไม่คำนึงถึงว่าใครถูกหรือผิด ผูกเรื่องใหม่ให้เสียหายเพื่อต่อสู้และสามารถพิสูจน์ว่าผู้อื่นผิดจนสาสมใจกลายเป็นการเสพติดทางอารมณ์ (วิตกกังวล,โกรธและเกลียดชัง) และมีทัศนคติที่ขัดแย้งท้าทายทุกทางเพื่อยั่วอารมณ์ให้ผู้อื่นลุกขึ้นมาต่อสู้ การมีความคิดเห็น เป็นสิ่งที่ดี ไม่เช่นนั้นก็ดูเหมือนว่าเราอ่อนแอ ยอมจำนน ไม่กล้ายืนหยัดในหลักการ แต่แล้ว...ในขณะที่แสดงความคิดเห็น หากเป็นการต่อสู้เพื่อรักษาสถานภาพและผลประโยขชน์หรือไม่ยอมรับความคิดเห็นอื่น,...นี่คือจุดกำเนิดของความขัดแย้งและเป็นเมล็ดของสงคราม ทุกสงครามมีรากเหง้ามาจากความแตกต่างในความคิดเห็น การขัดแย้งในความเชื่อ ในผลประโยชน์ อารมณ์และการกระทำที่ตามมาจึงก้าวร้าวรุนแรงกับตนเองและรุกรานผู้อื่น การประกาศว่า เราต้องเข้มแข็งในการตัดสินใจทำสงคราม จริงๆ แล้วคือการหลบเลี่ยง การพูดว่า “เราไม่เข้มแข็งพอที่จะปล่อยวางความต้องการเป็นฝ่ายถูก” “เราไม่กล้าหาญหรือไม่อดกลั้นที่เปลี่ยนการโต้แย้งให้เป็นการเจรจาเพื่อหาวิธีการเข้าใจอย่างแท้จริงในสภาวะของผู้อื่น” เป็นการยอมรับปรับเปลี่ยนมุมมอง เป็นการยืดหยุ่นด้วย ความถ่อมตนที่จะเรียนรู้ว่ายังมีอีกมากมายหลายมุมที่จะมองและพูดจากใจ... “เราต้องการจะพบกันในจุดยืนที่พร้อมแลกเปลี่ยนความคิดเห็น โดยไม่มีการต่อต้านใดๆ!” ความต่างระหว่าง การแลกเปลี่ยนความคิดเห็น(discussion) การสนทนา(dialogue) และการโต้แย้ง(argument) มีสูตรพิเศษ
การทำร้ายตนเอง (Violating One Self) น้อยคนจะตระหนักรู้ว่า ความผูกพันยึดมั่นนั่นเองคือรูปแบบของความรุนแรงก้าวร้าวต่อตนเอง การทำร้ายตนเอง เนื่องจากภายในจิตสำนึก มีการติดยึดอยู่กับภาพลักษณ์และพยายามใช้ชีวิตกับภาพลักษณ์นั้น เป็นการติดกับตนเองอยู่ในหลากหลายรูปแบบ(สิ่งของ,คน,สถานที่,ตำแหน่งหน้าที่) ขึ้นอยู่กับสถานการณ์และระยะเวลายาวนานมากเท่าใด (นาที/ชม./วัน/ปี) ความผูกพันยึดมั่นก็ฝังลึกมากเท่านั้น สิ่งชี้วัดความเสียหายระดับร่างกาย คือความเจ็บปวด (pain) ส่วนระดับจิตวิญญาณ คือ ความทุกข์ทรมาน (suffering) เนื่องจากภาพลักษณ์หรือตัวตนที่จอมปลอมนั้นสร้างความทุกข์ทรมานทางอารมณ์ ที่ใดมีความผูกพันยึดมั่น ที่นั่นมีอารมณ์ที่ทุกข์ทรมานคือความเศร้าโศก ความโกรธ และความกลัว หากเข้าใจผิดว่านี่คือธรรมชาติของมนุษย์ ก็เท่ากับว่าเราไม่สามารถมองหาเหตุที่แท้จริงของความทุกข์ทรมานหรือเราคิดว่าผู้อื่นเป็นเหตุ เราไม่มีการตระหนักรู้ถึงสาเหตุที่แท้จริงของอารมณ์ตนเอง เช่น ความรักไม่ใช่อารมณ์ แต่เป็นความผูกพันยึดมั่นต่อบางสิ่งหรือบางคนเสมอ ดังนั้นเราย่อมสามารถทำให้ตนเองเป็นอิสระจากการตกเป็นเหยื่ออารมณ์ได้โดย ไม่มีการบีบบังคับ แม้ว่ามันอาจจะดูเหมือนว่า.......ถูกบีบในบางครั้ง เพียงแต่เมื่อเราเป็นอิสระภายในจากความผูกพันยึดมั่น(attachment) ความขาด(neediness) การพึ่งพิง (dependency) เราจึงพบกับการละวาง(detachment) มีอิสระจากความต้องการและการตักตวง(wanting-taking) จนกระทั่งเราสามารถให้ และแบ่งปันความรักโดยไม่มีการคาดหวัง นี่คืออิสรภาพ จากการถูกจองจำภายในและการข้องแวะกับผู้คนและโลกภายนอก ด้วยทัศนคติของการให้คุณประโยชน์จากหัวใจ |
