เมื่อความคิดและชีวิตเป็นนิรันดร์ ตราบเท่าที่มีลมหายใจในร่างนี้ กระบวนการสร้างชีวิตยังคงอยู่ต่อไป เพื่อแก้ปัญหาภายใน จนสามารถกลับคืนสู่ธรรมชาติที่ดีงามของตนและอยู่ได้กับทุกคนในโลกภายนอกอย่างมีความสุข

ความคิดคือการเริ่มต้นของสิ่งสร้างของเรา ความคิดจึงมีไว้เพื่อสร้างสรรค์ชีวิต เปรียบเหมือนพรมวิเศษที่จะพาเราเหาะข้าม
‘นิรันดร์กาล’ ในความเป็นจริง ความคิดคือชีวิต ไม่มีการจบสิ้น ไม่มีการสรุป การพักผ่อนของจิตวิญญาณหรืออยู่อย่างเป็นธรรมชาติ คือ การปล่อยให้กระแสพลังของความคิดที่บริสุทธิ์ ไหลผ่านจิตใจเข้ามา เป็นความคิดที่มีความปรารถนาดีและให้พรแก่ตนเองและผู้อื่น

การไหลไปตามกระแสของความคิด ทำให้สดชื่นได้ไม่มากเท่ากับการอยู่ในกระแสของความคิดที่เป็นบวกและมีพลังสำหรับผู้อื่น แล้วใครหรือจะมีประสบการณ์เช่นนั้นก่อน? หากไม่ใช่ตัวเราเอง ผู้ที่คิด

วันสุดสัปดาห์ เสาร์-อาทิตย์ที่ 9-10  กุมภาพันธ์  2556  เราได้มีโอกาสอยู่กับครอบครัวทางจิตประมาณ 17 คน ณ บ้านสวนสามพราน เราใช้เวลาแบ่งปันเรื่องราวของ วัวเจ้าปัญญาแก้ปัญหานิสัยเสีย   โดยมีแต่ละคนรับผิดชอบวัว 1 ตัวที่จะมาแก้ไขปัญหาความอ่อนแอ จึงมีการแบ่งปันผ่านการไตร่ตรองที่มาจากประสบการณ์จริง ในบรรยากาศที่สนุกสนาน ทุกคนเปิดใจด้วยทัศนคติของการเรียนรู้เพื่อการสร้างชุมนุมที่เข้มแข็ง ฝนได้รับประสบการณ์จากการชุมนุมครั้งนี้ค่ะ

“การไปสวนสามพรานให้ประสบการณ์ดีๆทุกครั้ง ครั้งแรกที่ร่วมรายการกับพี่ๆบ้านแม่น้ำหลายคน น้องใหม่ก็ได้ประสบการณ์ของความสำคัญของการฟังเมอร์ลี...เกิดบรรยากาศของความกระตือรือร้นในการเรียนรู้ ส่วนครั้งนี้เป็นไปตามเมอร์ลีที่บาบาบอกในวันที่ 10 กุมภาพันธ์ 2556...  เมื่อเราได้สร้างยักย่าจริงๆที่ทุกคนได้เผากิเลสหรือความอ่อนแอของตนเองด้วยความจริงใจที่จะแบ่งปันในการสร้างชุมนุมเพราะยักย่าหรือมธุบันได้เกิดขึ้นจากการสละละทิ้งของทุกคนที่จะต้องจริงใจที่จะยอมรับความอ่อนแอ ช่วยกันเปลี่ยนแปลงทุกสิ่งให้ดีขึ้น เมื่อเข้าใจกัน จะช่วยพยุงไปด้วยกัน ไม่ใช่ว่าทำท่าว่าฉันดีแล้ว อยู่ในชุมนุมไม่มีปัญหา วันหนึ่งก็ต้องถึงเวลาที่ความอ่อนแอสร้างปัญหาปะทุขึ้นมา การยอมรับความอ่อนแอที่เกิดขึ้นกับตนเอง จะทำให้เข้าใจว่า ความรักของชุมนุมเกิดขึ้นเพราะทุกคนพูดจริงใจ-จากใจ การทำกิจกรรมวัวเจ้าปัญญาครั้งแรกรู้สึกได้ว่า มีการท่องบทพูด ไม่ได้เป็นประสบการณ์ที่เกิดจากการไตร่ตรองหรือการเปลี่ยนแปลง ปัญหาที่คิดว่าจบจะยังไม่จบ นิสัยวัวที่ตนเองรับผิดชอบก็ยังไม่เสร็จ แต่เมื่อใดก็ตามที่เกิดการตระหนักรู้ที่บาบาพูดถึงบทเรียนจากการตระหนักรู้ (Realization course) จะเป็นบทเรียนสุดท้าย (Final Course) ทุกอย่างก็จบได้ด้วยการทำให้ทุกคนเข้าใจ ก็ไม่เห็นว่าเป็นเรื่องใหญ่หรือมีอะไร ฝนคิดว่า จุดนี้คือ ประสบการณ์ การที่ทุกคนได้แสดงความคิด-ความรู้สึก ความใกล้ชิดก็เกิดขึ้นที่จะกล้าบอก กล้าพูด กล้าแบ่งปันกับพี่หล้าและกับทุกคนโดยไม่มีใครคิดว่าเป็นความผิดที่ต้องเก็บไว้อีกต่อไป นี่คือการปลดปล่อยและทิ้งอดีต เป็นการสังเวยเพื่อให้จบ สำหรับตนเองแล้วมีประสบการณ์ของการชุมนุมที่ดี เป็นเหมือนบาบาจำลองศาลให้เห็น ทุกคนก็พูดโดยไม่ได้เตรียมการแต่เป็นเพราะความบริสุทธิ์ การเพ่งเพียรหรือทำทาปาเซีย (บำเพ็ญตะบะ) ร่วมกัน ทำให้ทุกคนจบสิ้นสิ่งที่เก็บไว้ในใจโดยไม่รู้จะเก็บไว้ทำไม เท่าที่เห็นทุกคนก็มีโอกาสได้คุยกับพี่หล้า ได้แบ่งปันความรู้สึก ถือเป็นความใกล้ชิดsenior เมื่อบาบาจะดูแลเราก็ต้องมีเครื่องมือที่รับรู้สิ่งที่เราทำและถ้าทั้งชุมนุมเข้าใจ เราก็จะอยู่ได้อย่างดีด้วยกัน”

Ego ความหลงทะนง (คุ)
จุดตั้งต้นของปัญหาคือ สำนึกที่เป็นร่าง บาบาจึงสอนให้เราลืมสำนึกของการเป็นร่าง อหังการ หรืออีโก้คือสำนึกของการเป็นร่างที่เราต้องรบรากันจนวินาทีสุดท้าย เมื่อบาบาบอกว่าเราจะกลับไปเป็นเทพ เป็นเทวดานางฟ้า ด้วยการอยู่เหนืออีโก้นั่นคือการเข้าถึงแก่นกลางของเราเอง ตราบใดที่เราไม่สามารถเข้าไปสัมผัสแก่นแท้ภายในได้ เราก็ไม่สามารถยอมรับความจริงเพื่อแก้ปัญหาอะไรได้ เหมือนซุปเปอร์แมนที่ปกป้องทุกคน เก่งกล้าสามารถได้คนเดียว แต่แล้วคนที่ซุปเปอร์แมนไปปกป้องกลับอ่อนแอไม่สามารถช่วยเหลือตัวเองได้ เพราะความหลงทะนงไม่สามารถช่วยใครได้อย่างแท้จริง แม้กระทั่งจะทำสิ่งใดได้สำเร็จตามที่สร้างภาพไว้

Fear ความกลัว (ปัก)
สังเกตว่ามันมีสีขาวกับสีดำ เวลาความกลัวเกิดขึ้นก็เหมือนมีอะไรมากระซิบเข้าหู เป็นการเล่าและเห็นฉากต่างๆ ที่ฝังในจิตใจของเรา  เมื่อเวลาผ่านไป ก็เกิดความกลัวมากยิ่งขึ้น   และต้องหาเหยื่อหาพวกเป็นการยืนยันว่าสิ่งที่เราทำถูกต้องและคนอื่นผิด แล้วสิ่งที่ตามมา คือหนามที่คอยทิ่มแทงคนอื่น แท้จริงแล้วเมื่อรู้ตัวว่าขาด ไม่กล้าเผชิญหน้าหรืออยู่กับปัญหาใด เราควรอยู่กับตนเอง กลับมามีศรัทธาต่อตนเองว่าเรากำลังจะกลับมาสวยงามจากน่าเกลียด

Hurt ความเจ็บปวด (วีนา)เป็นคนที่ hurt เก่งมาก จึงต่อสู้กับการให้อภัยและอดทนอย่างไม่มีขีดจำกัด จะพยายามทำตามพระพุทธองค์ ทุกวิถีทางที่จะมีความเมตตา ไม่มีประมาณแล้วก็เจ็บปวดทุกครั้งในชีวิต ก็จะเริ่มต้นใหม่ ทำเหมือนเดิมมาโดยตลอด ไม่รู้ตัวเองมาก่อน ซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่มีคำว่าหยุด แต่ก็เดินหน้าต่อไป ถ้าใครทำคุณความดี ก็จะต้องตอบแทน 100 เท่าทวีคูณ ไม่ว่าใครจะเอารัดเอาเปรียบอะไรก็จะปล่อยไปเรื่อยๆ ใครต้องการความช่วยเหลืออะไรก็จะช่วยเหลือ เมื่อเข้าไปในสถานที่ปฏิบัติธรรมทำบัคตี(แสดงความเลื่อมใสศรัทธา) แล้วก็ hurt ทุกแห่ง เพราะสร้างความคิด แบบว่าไม่ได้นะคนนี้เป็นคนดีมากอยู่ในธรรมมะ สถานที่นี้คนทุกคนเป็นผู้ปฎิบัติธรรมะอย่างสมบูรณ์ก็ต้องดีที่สุดบริสุทธิ์ที่สุดสะอาดที่สุด แต่เมื่อมารู้ก็รับไม่ได้ก็เปลี่ยนไปเรื่อย จนมาถึงวันนี้มาอยู่กับบาบาตอนเริ่มต้นก็มีความหวังสูงสุดว่าที่นี่ต้องอ่อนหวานที่นี่ต้องจริงใจทุกคนที่นี่ต้องให้อภัยซึ่งกันและกัน ต้องเมตตากันเพราะว่าทุกคนเกิดมาด้วยแรงเหวี่ยงของกรรม มีความหวังอย่างสูงสุดว่าจะต้องไม่เจอสิ่งนั้นในพวกบราห์มินทั้งหลาย เพื่อที่ตัวเองจะได้ไม่ hurt แต่ปรากฏว่าวันนี้ความคิดนั้นเปลี่ยนแล้ว คือต้องกลับมาดูตัวเอง ไม่ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นก็ตามเราต้องรักตัวเองมากกว่านี้ เราต้องหยุดรัก(หรือหลง)ผู้อื่น  เราต้องหันกลับมาให้กำลังใจตัวเอง ให้ทุกอย่างที่ทำเป็นประสบการณ์ชีวิตสอนเรา บอกตัวเองว่า ในโลกนี้มีทุกสิ่งทุกอย่าง ทุกคนกำลังเดินทาง กำลังแก้ไขตัวเอง และเราก็กำลังแก้ไขตัวเอง การที่เราเกิดมาเป็นผู้ให้ เราควรจะภาคภูมิใจมากที่สุด ใครที่จะรับทราบหรือไม่รับทราบ ก็เป็นเรื่องของเขาไม่เกี่ยวกับเรา แต่เราได้ทำดีที่สุดแล้ว เพราะฉะนั้นไม่มีอะไรจะต้อง hurt อีกเลยหลังจากที่เข้ามาเป็นบราห์มินได้รู้สึกถึงตรงนี้ค่ะ

Untidy ไม่มีระเบียบ (น้องภพ 10 ขวบ)
ประโยคแรกคือ “ผมจะเก็บของให้เรียบร้อย” หลังจากนั้นน้องภพมีโอกาสพูดจากใจอีกครั้ง

• ความไม่เป็นระเบียบของผมมาจากตัวเองที่อยากจะเล่น ต้องการสิ่งใหม่ๆเรื่อยๆ และขี้เกียจเก็บเข้าที่
• ฟัง พ่อ แม่ สอนมากเกินไปจนคล่องหู ข้อมูลมากเกินไป ก็ลบเอาความคิดเหล่านั้นทิ้งไป จำไม่ได้ จำได้แต่เรื่องเล่น เช่น เกมคอมพิวเตอร์
• ต้องการให้ทางโรงเรียนสอนพิเศษเรื่องการมีระเบียบเรียบร้อย

น้องภพคือลูกที่เรียกร้องทุกอย่างจากแม่ แต่รับฟังพ่อสอน เพราะแม่รักและตามใจ ตามเก็บตามจัดให้ทุกเรื่อง
พ่อรักและคอยกวดขันให้ขยันหมั่นเพียร เรียนรู้ที่จะช่วยตนเองจึงคอยระวัง ไม่ให้แม่ต้องทำอะไร ให้ลูกมากเกินไป

จากใจแม่ ปัก…
ความเครียด มักมาจากความไม่เป็นระเบียบ ของความคิดหรือขั้นตอนในการจัดเรียง เรื่องราวต่างๆ ภายในจิตใจที่ไม่เท่ากัน มุมมองของการเลี้ยงดูลูกที่แตกต่างกันจึงมีผลกระทบชีวิต สุดท้ายเมื่อลูกรู้ว่าพ่อแม่มีความเห็นที่ไม่ตรงกัน ทำให้ลูกขาดความมั่นใจที่จะทำในสิ่งที่ถูกต้อง ดังนั้นเขาจะเลือกทำในสิ่งที่เขาพอใจ เท่านั้น

ก่อนจากกันวันนี้ ขอมีส่วนร่วมกระบวนการขจัด ‘อีโก้’ที่สร้างความเจ็บปวดรวดร้าว รุนแรง แสดงฤทธิ์เดชในทุกชีวิต ไม่ว่าเด็ก-ผู้ใหญ่ ทุกเพศ ทุกวัย ทุกชนชั้น วรรณะ ในบทนักบุญ นักบวชหรือผู้ที่มีทีท่าอ่อนน้อมถ่อมตน อีโก้อยู่ทุกหนแห่งเพื่อสร้างทั้งปมเด่น ปมด้อย
มิตรแห่งสัจจะเท่านั้นที่ทำให้เราหยั่งรู้ถึงความหลอกลวงนี้ จึงมีหลักฐานการปราบศัตรูตัวนี้ในรามเกียรติ์ที่หนุมาน ทหารเอกของพระรามต้องเผากรุงลงกา เมืองมายาให้มอดไหม้ด้วยหางตัวเอง(ที่เปรียบเป็นอีโก้) เพื่อพานางสีดา(ผู้ที่เป็นทุกข์กับการพลัดพรากจากสัจจะ-พระราม-พระเจ้า) กลับคืนสู่กรุงอโยธยาได้ในที่สุด

ความหลงทะนงตนไม่ใช่แค่การมีหัวโต คิดว่าตนเองใหญ่ หรือรู้มาก อีโก้ ปรากฏอยู่ทุกครั้ง ที่เรารู้สึกกลัว หรือได้ยิน ตนเองพูดว่า นั่นคือของฉัน’ ขณะที่สัจจะบอกเราว่า ไม่มีอะไรเป็นของฉัน หรือของเธอ
เราทั้งหมดคือผู้ดูแลผลประโยชน์ ไม่ใช่ผู้ที่เห็นแก่ตัว ที่มาพร้อมกับความกลัว เมื่อมีเสียงเรียกร้องของความผูกพันยึดมั่น
ที่ใดมีอีโก้ ที่นั่นมีความผูกพันยึดมั่น ที่ใดมีความผูกพันยึดมั่น ที่นั่นมีความกลัว เมื่อมีความกลัว ก็ไม่สามารถมีความรัก เมื่อไม่มีความรัก ก็มีแต่ความหวงแหน เป็นเจ้าของและความตระหนี่ถี่เหนียว เหตุนี้เอง โลกจึงขาดความสุขที่แท้จริง ดังนั้นเราจึงต้องละวางจากทุกสิ่ง เมื่อขจัดความหลงทะนงได้ ความกลัวก็จะหายไป ความรักที่แท้จริงจะกลับคืนมา และความสุขเพื่อนเก่าแก่ที่สุดของเราจะกลับมาหาด้วยความรู้สึกปลอดภัย ไม่ต้องวิ่งหนีไปอีก